Trzeci. Nie żyje Andrew Fletcher z Depeche Mode. Nie wiemy, co to oznacza dla przyszłości zespołu. (2023)

• Andrew Fletcher, klawiszowiec i współzałożyciel Depeche Mode, zmarł w swoim domu w Wielkiej Brytanii
• Wiadomość o śmierci 60-letniego muzyka jest szokiem, ponieważ wcześniej nie było doniesień o jego chorobie - według pierwszych informacji zmarł z przyczyn naturalnych
• Fletcher nie pisał, ale był bardzo ważną postacią w zespole. Nagrał z nim 14 płyt i zagrał setki koncertów, w tym 13 w Polsce. Ostatnio cztery lata temu
• Więcej informacji można znaleźć na stronie głównej Onetu

Andy Fletcher nie żyje, ten Andrew Fletcher. współzałożycielTryb Depeche'a, jednej z największych marek muzycznych na świecie, która z łatwością potrafi wyprzedać nie tylko wielkie hale, ale i stadiony. Dobry duch zespołu i jego klawiszowca. Nieprzerwany od 1980 roku. Uwielbiany przez fanów i dziennikarzy - otwarty, szczery, inteligentny. Rzecznik prasowy, z pewnością zwiastun dobrych wiadomości, takich jak nowe płyty, trasy koncertowe czy specjalne wydawnictwa.

Paula Natkina/WireImage/Getty Images

(od lewej): Andrew Fletcher, Dave Gahan, Alan Wilder i Martin Gore

„Jesteśmy zszokowani i przepełnieni smutkiem z powodu przedwczesnej śmierci naszego drogiego przyjaciela, członka rodziny i kolegi z zespołu, Andy'ego Fletcha 'Fletchera'” – napisała grupa w oświadczeniu opublikowanym w mediach społecznościowych zeszłej nocy. Był tam, kiedy potrzebowaliśmy wsparcia. Ożywiona rozmowa, dobry śmiech lub zimne piwo”.

Śmierć 60-letniego muzyka jest tak naprawdę dużym szokiem, także dla wielu fanów zespołu, choćby dlatego, że nie poprzedziła jej informacja o chorobie - agencja Associated Press poinformowała jedynie, że muzyk zmarł w domu, w Wielkiej Brytanii z przyczyn naturalnych.

W kwietniu tego roku Fletcher był na wakacjach w Barcelonie. Media podały, że złamał nadgarstek.

• Open'er Festival 2018: Depeche Mode wstrząsnęło sceną

Idole nas opuszczają

Trudno pogodzić się z „przyczynami naturalnymi”, skoro mówimy o tym wieku. W końcu Fletcher był aktywnym muzykiem i choć swój ostatni koncert zagrał cztery lata temu, to warto przypomnieć, że Depeche Mode od lat robi sobie przerwy między trasami koncertowymi i albumami – pomijając pandemię. Nikt jednak nie spodziewał się, że dwa występy zespołu, zarejestrowane 23 i 25 lipca 2018 roku w berlińskiej Waldbühne i wydane jako „Spirits in the Forest”, będą ostatnimi w karierze i życiu muzyka. Jakże inaczej będzie teraz na nie patrzeć, jak inaczej będzie je słyszeć. To dobrze, że są.

• Depeche Mode - Koncert Kraków: One Man Show [ZDJĘCIA, REPORTAŻ]

Jedną z oczywistych reakcji fanów jest niezadowolenie z tego, co się stało. Bunt. Dramatyczne wpisy: „Niech ten dzień się skończy”, „Co za okropny czas”, „Nie pamiętam tak mrocznego serialu”. Alan White, perkusista zespołu Yes i Ray Liotta, znany z Goodfellas, mogli zginąć tego samego dnia, ale był kimś więcej niż tylko aktorem w kultowym filmie Martina Scorsese. Kilka dni temu, również niespodziewanie, odszedł wielki Vangelis. Ale to nie jest mroczna seria, musimy po prostu zaakceptować fakt, że nasi idole nas opuszczają. Ludzi, którzy kształtowali naszą wyobraźnię w latach 70., 80. czy 90. iwbrew pozorom było ich wielu, więcej niż nam się wydaje. To naturalny porządek rzeczy.

Stefanii D'Alessandro/WireImage/Getty Images

(od lewej): Dave Gahan, Martin Gore i Andrew Fletcher

(Video) Depeche Mode's Dave Gahan & Martin Gore Talk World Tour, New Song and Album, Andrew Fletcher & More

Prawie jak Depeche Mode

Pierwszym zespołem Andrew Johna Fletchera (ur. 8 lipca 1961 w Nottingham) był No Romance in China, który założył w 1977 roku jako basista wraz z wokalistą i gitarzystą Vincem Clarkiem. W 1980 roku zagrali w Composition of Sound z klawiszowcem Martinem Gore'em. Andrew pracował jako broker ubezpieczeniowy, aby zarobić na swoje instrumenty. Wkrótce do zespołu dołączył Dave Gahan, a nazwa została zmieniona na Depeche Mode.

Tak powstała grupa, która znacząco wpłynęła na aktualizację muzyki lat 80. i pomogła ukształtować brytyjską scenę elektroniczną. Jej twórczość obejmowała gatunki takie jak synth-pop, new romantyczny, industrialny i gotycki rock, az czasem zaczęła mieć więcej wspólnego z big popem doprawionym niezwykle oryginalną elektroniką i bardzo charakterystycznymi bitami. W rzeczywistości stworzył nowy gatunek, który można po prostu nazwać Depeche Mode.

• Wielka czarna rodzina – kim są dziś fani Depeche Mode?

Reszta to już historia, zapisana nie tylko na sukcesach czternastu albumów, dziesiątkach singli, setkach koncertów, ale także na bezgranicznym uwielbieniu fanów. Najbardziej lojalni, także ze względu na swój wygląd, naśladujący wizerunek muzyków, nazywani byli „okupowanymi” – w przeciwieństwie do innych subkultur łączyła ich muzyka zespołu, a nie zamiłowanie do określonego gatunku czy ideologii.

Dobre piosenki, wspaniali ludzie

Z Andrew Fletcherem przeprowadziłem dwa wywiady – pierwszy telefoniczny w 2009 roku, w związku z wydaniem dwunastego albumu Depeche Mode, Sounds of the Universe, a drugi – siedem lat później. W październiku 2016 roku Depeche Mode, czyli Andrew, Martin Gore i Dave Gahan, przyjechali do Mediolanu, aby na konferencji prasowej w Teatro Dell' Art ogłosić planowaną na przyszły rok „Global Spirit Tour” oraz album „Spirit”. Nie wiemy, czy ostatni.

Dzień później spotkałem się z artystą twarzą w twarz w hotelu Four Seasons. Podobnie jak cały zespół był w dobrym humorze i najwyraźniej chciał porozmawiać, jeśli nie o szczegółach samego albumu, nad którym muzycy wciąż pracowali – a raczej taką strategię marketingową ustalili szefowie zespołu Grupa. Na szczęście zdradził kilka szczegółów. Podczas samego wywiadu trudno było jednak nie zauważyć, że cały czas trzęsła mu się ręka – tak samo jak dzień wcześniej na konferencji prasowej, tyle że z bliska wydawał się silniejszy.

„To zdecydowanie pomaga nam pisać dobre piosenki” – powiedział, gdy zapytano go, jaki jest sekret trwałej popularności grupy w ciągu ostatnich trzech dekad. „Mam na myśli, że Martin i Dave piszą, ponieważ nie jestem zaangażowany w ten proces” – powiedział. – Otaczają nas wspaniali ludzie, jak Jonathan Kessler, nasz menadżer (…). Ciężko pracowaliśmy przez dwa lata, a potem zrobiliśmy sobie rok przerwy, żeby naładować akumulatory. I działa doskonale. Kiedy zaczynaliśmy, nie wyobrażaliśmy sobie, że przetrwamy tak długo.

Mniej spektakularna rola

Przeżyli długo, 42 lata, iw tym czasie nie brakowało wzlotów i upadków. W przypadku Andrew, ale i całego zespołu, najgorsza była pierwsza połowa lat 90., kiedy to muzycy nie mogli już nabrać rozgłosu po światowym sukcesie „Violator”. Oczywiście była świetna płyta „Songs of Faith and Devotion”, ale były też wzajemne urazy i, co gorsza, monstrualne nałogi. Gahan próbował popełnić samobójstwo, jego serce zatrzymało się na kilka minut, Fletcher miał załamanie nerwowe i przegapił część światowej trasy koncertowej. W 1995 roku zespół opuścił multiinstrumentalista Alan Wilder. Fletcher przeniósł się z czwartego na trzecie miejsce.

Jego rola w zespole tak naprawdę nie polegała na dostarczaniu im muzyki czy pomysłów. Jako jedyny członek Depeche Mode nigdy nie napisał żadnego, ani nie wniósł chórków. W filmie dokumentalnym 101 z 1989 roku wyjaśnił: „Martin jest autorem tekstów, Alan jest dobrym muzykiem, Dave jest piosenkarzem, a ja jestem próżniakiem”.

Jak zapewniał, nie czuł się twórczo niezadowolony. „W każdej drużynie są ludzie, którzy są bardziej na uboczu, mniej spektakularni, ale mają swoją rolę do odegrania. Wszystko musi być podporządkowane dobru tej grupy. (...) Wolę pisać inne rzeczy - na przykład listy, wiadomości do fanów czy oświadczenia. Podoba mi się moja pozycja i mam szczęście pracować z wyjątkowo utalentowanymi ludźmi, którzy są wyjątkowymi pisarzami i autorami piosenek.

Twórczy pragmatyzm, biznesowy pragmatyzm

Było jeszcze coś - Andrew był uznawany za trzymanie Dave'a i Martina w ryzach i nie pozwalanie im się pokłócić - zwłaszcza po wydaniu "Exciter" (2001), kiedy obaj muzycy walczyli o to, o co wydawało się najłatwiejszą rzeczą do kłótni - pieniądze.

„Ale oni w ogóle nie walczą” - stwierdził Fletcher w 2009 roku. „Kiedyś były złe czasy, ale to już przeszłość. Jesteśmy jak rodzina, a nasze relacje są bardzo braterskie. Atmosfera jest świetna.

Było jednak trochę magii rzeczywistości – w szczególności Dave Gahan nie ukrywał, że relacje w Depeche Mode nie były już przyjazne, ale oparte na pewnym twórczym pragmatyzmie, ale i komercyjnym. Ale muzycy dobrze ze sobą współpracowali, być może dlatego, że później udało im się odbić od siebie.

Pula DEMANGE/MARCHI/Gamma-Rapho/Getty Images

Andreasa Fletchera

(Video) Depeche Mode - Higher Love | In Memory of Andrew Fletcher 🌹 (Medialook Remix 2022)

Pewność kontra oczekiwania

Andrew miał najwyższą opinię wśród fanów Depeche Mode. Jak zaznaczył, to oni dają grupie swobodę nagrywania dokładnie takiej muzyki, jakiej chcą. „Ufają nam bez zastrzeżeń. A my odwzajemniamy to całkowicie ignorując ich oczekiwania.

– Mamy fantastyczną publikę, zwłaszcza w Polsce, otrzymaliśmy od niej ogromne wsparcie – chwalił nas w Mediolanie. – Widzimy, jak wielu polskich fanów jeździ z flagami na nasze koncerty w innych krajach. Jesteś dumny z tego, że jesteś Polakiem. I powinni. Ponadto wielu jego rodaków mieszka w Wielkiej Brytanii i również przyjeżdża na koncerty. Jesteśmy z tego bardzo zadowoleni.

• Piotr Orlicz-Rabieg: Audioriver to emocje, które trzeba przeżyć z bliska [WYWIAD]

Wraz z Depeche Mode zagrał w naszym kraju trzynaście koncertów podczas dziesięciu wizyt. Grupa wystąpiła pięciokrotnie podczas europejskiej części „Global Spirit Tour” w 2017 i 2018 roku – na Stadionie Narodowym w Warszawie, podczas Open’er Festival w Gdyni oraz na scenie trzech aren – Tauron w Krakowie, Ergo w Gdańsk i Atlas w Łodzi.

Jima Spellmana/Getty Images/Getty Images

Andreasa Fletchera

Piękne, dziwne, surrealistyczne

Andrzej zagrał swój pierwszy koncert z Depeche Mode w Polsce na warszawskim Torwarze 30 lipca 1985 roku podczas trasy koncertowej Some Great Reward. Pamiętał to bardzo dobrze, co nie jest zaskakujące, ponieważ działo się to w PRL-u, gdzie zachodnie gwiazdy były stosunkowo rzadkie.

„Muszę przyznać, że było to dziwne, piękne, ale także surrealistyczne przeżycie” – wspomina. - Podczas próby dźwięku na podłodze sali było około dwóch tysięcy żołnierzy i policjantów [podobno to była milicja - aut.]. Zwykle nie wpuszczamy nikogo na próbę dźwięku, sala musi być wtedy pusta, ale trudno powiedzieć wojsku i policji: „Hej, ludzie tam!”. Roześmiał się i dodał, że publiczność była wspaniała, a muzycy podekscytowani, bo za żelazną kurtyną grało niewiele brytyjskich zespołów. „Spędziliśmy wtedy dużo czasu w Berlinie Wschodnim, więc wiedzieliśmy, ilu mamy fanów w Europie Wschodniej. Pamiętam też, że w Polsce nie otrzymywaliśmy dolarów, tylko lokalne pieniądze, które były dla nas bezużyteczne. grał za darmo.

W Polsce zespół naprawdę zyskał wielu fanów, którzy wykazali się cierpliwością – kolejna wizyta Depeche Mode miała miejsce dopiero w XXI wieku (2 września 2001 roku na torze Służewiec w Warszawie).

nikt z nas celebrytów

Fletcher zdystansował się trochę od twierdzenia, że ​​grupa może czuć się za to odpowiedzialna, ponieważ Depeche Mode wpłynął na życie i świadomość milionów ludzi, na ich styl życia, bo wszystko, co mówią muzycy, przez wielu uważane jest za święte. . – Śpiewamy głównie o życiu i ludziach, którym się to podoba, o różnych problemach, związkach, rozczarowaniach. I naprawdę nie wiem, jak udało nam się zgromadzić tyle oddania i lojalności fanów. Ponieważ nikt z nas nie jest celebrytą, nie postrzegamy siebie jako takiego. Nikt mnie nie poznaje na ulicy.

Depeche Mode miał wielu fanów, ale także wielu krytyków - a fani zespołu byli też bardzo podzieleni w wielu kwestiach. I dlatego, że płyta nie jest już tak dobra, jak była, i że koncert mógł być lepszy, i to, i tamto... Jak w każdym zespole, którego muzyka staje się bardziej dla ludzi, sposobem na życie.

• Przybysz i Zalewski by Rita Pax: Nie boimy się piosenek, które nasi słuchacze już znają [WYWIAD]

Krytycy nie zawsze ich rozpieszczali, ale Andrew zapewnił, że muzycy są na to odporni. „Jesteśmy zatwardziali”. Na przestrzeni lat tyle razy wieszali nas psy, zwłaszcza dwie dekady temu, że nawet na to nie patrzymy, argumentował Andrew. – W przeszłości byliśmy generalnie krytykowani jako zespół na scenie elektronicznej. W latach 90-tych ci sami krytycy, głównie rockowi, zaczęli nas chwalić. Więc czego tu się bać? Mamy swoją pozycję, mamy najbardziej oddanych i zaangażowanych fanów na świecie, mamy też przeciwników. Niektórzy nas kochają, niektórzy nienawidzą. Najgorsze byłoby, gdyby ludzie po prostu nas ignorowali. Przynajmniej jesteśmy.

Tej nocy w Warszawie

Co jeszcze warto wiedzieć o Andrew Fletcherze? Miał troje rodzeństwa: siostry Susan i Karen oraz brata Simona. W 1991 roku ożenił się z Gráinne Mullan, z którą miał dwoje dzieci. W latach 90. miał własną restaurację w Londynie w Gaskonii, a na początku XXI wieku założył nieaktywną od 2006 roku wytwórnię płytową Toast Hawaii – zespół CLIEIT wydał pod jego patronatem dwa albumy.

Fletcher nigdy nie wydał solowego albumu, ale dużo koncertował jako DJ, często używając remiksów na żywo piosenek Depeche Mode. 15 lutego 2004 zagrał w Warszawie (Stodoła), a koncert stał się znany jako bootleg zatytułowany "Jedna noc w Warszawie".

Muzyk swoją ostatnią europejską trasę koncertową zakończył w 2015 roku.

Przyszłość, która...?

W wywiadach Andrzej chętnie odpowiadał na pytania nie tylko muzyczne. Nie ukrywał swojego sprzeciwu wobec brexitu, który określił jako zwycięstwo „głosu nacjonalizmu”, a sam nacjonalizm – „chorobą”. „Dobrze być patriotą, to bardzo dobrze, ale nie widzę nic dobrego w byciu nacjonalistą” – powiedział mi podczas wywiadu w Mediolanie. To dwa zupełnie różne terminy o przeciwnych znaczeniach. Patriota może być dumny z tego, że jest Polakiem lub Anglikiem, a nacjonalista będzie przeciwny każdemu, kto nie jest taki jak on.

Nie miał planów na emeryturę, choć przyznawał, że czasami widzi świetlaną przyszłość. „Czasami lubię myśleć, że w wieku 70 lat wreszcie przejdę na emeryturę. Ale muzyka jest do bani i ma taką moc, że nie jest łatwo się poddać. Dlatego Stonesi nadal grają koncerty. W końcu nie potrzebują więcej pieniędzy. Po prostu nie możesz tego zatrzymać. Może my też nie.

Obok tego „może” ze śmiercią Andrew Fletchera stoi duży znak zapytania. Nie wiemy, co to oznacza dla przyszłości zespołu, ale nie mamy wątpliwości, że nic już nie będzie takie samo.